Als ik naar buiten kijk zie ik de zon in onze tuin schijnen. Uitbundig, niet een beetje maar lekker voluit. De tuin die lokt. De tuin mannen zijn bezig om de tuin weer een beurt e geven, dorre onderdelen eruit halen zodat alles weer verder kan uitlopen en goed kan gaan groeien en bloeien. Ik geniet nu al bij dat vooruitzicht.
Doorgaan.
Ineens zie ik de parallel en vraag mezelf af: doe ik dat ook zo met mezelf en mijn bedrijf? Af en toe stilstaan en snoeien en bloeien aan allerlei dingen die ik op een soort automatische piloot doe (lees: de klant vraag dat van me) ? Onkruid wieden (lees: wilde ideeën en plannen tegen het licht houden )? Of ga ik maar door?
.jpg)
Vallen en opstaan
Het afgelopen jaar pakte ik het anders gaan. Met Gijs heb ik, na bijna een jaar wekelijks skype overleg, samen een nieuwe cursus ontwikkelt en ook alweer een paar keer mogen geven. Maar dat kwam niet na een nachtje vorst.
Een aantal keer dachten we dat we een goed idee hadden en begonnen dat vervolgens als open trainingen neer te zetten. Wij waren dol enthousiast. We kregen leuke reacties en soms wat aanmeldingen,maar het verwachtte echtte resultaat bleef uit. Weer opnieuw overleggen en praten over van alles wat we zouden kunnen doen. Totdat we dichter om ons heen gingen kijken, welke vragen hebben de mensen om ons heen als het om communicatie gaat? Waar gaat het mis, wat zoeken mensen, waar zit hun pijn ?
En toen merkte we, dat b.v. techneuten heel goed zijn in het verzinnen van de meest fantastische oplossingen voor problemen, maar vaak aanlopen tegen allerlei muurtjes, variërend van: “wat jij voorstelt kan niet”, tot “je begrijpt het/ me niet”, tot “kan het ook net even wat anders voor hetzelfde geld ?”
Overlap in alles wat we hoorde was eigenlijk wel een frustrerend gevoel bij de techneuten maar ook bij de klanten waar ze (mee) moeten werken. Alsof ze langs elkaar heen praten terwijl ze dezelfde intentie hebben: een passende oplossing bieden voor een vraag die de klant heeft.
Zo gewoon ?
Nu lijkt communicatie makkelijk, maar dat is het in de praktijk vaak niet. Of zoals ze zeggen: de kunst om zo dicht mogelijk langs elkaar heen te praten. De intentie om elkaar te begrijpen is er wel, maar toch sluipt er vaak ongemerkt van alles in. Herken je dat?
Wat ik vaak merk, is dat zeggen wat er ergens goed aan is of hoe blij je bent met iets, dat dat niet of te weinig gezegd wordt. Dat is zo vanzelfsprekend, lijkt het wel. Dingen moeten goed gaan, toch?! En als ze niet goed gaan, dan zeggen we het wel. Ja ,dan weten ‘ze’ je te vinden. En hoe doe jij dat zelf?
Dagelijks doen
Hoe zou het zijn om iets waar we blij mee zijn, of goed vinden gaan, te zeggen ? Waarom?
Gewoon omdat wat je aandacht geeft groeit, en iedereen is toch blij met een compliment? En vanuit wat er goed is of goed gaat is het vaak veel makkelijker om te werken aan of met iets. Vanuit een blij of tevreden gevoel aan iets werken werkt lekkerder dan vanuit het gevoel dat je iets niet goed hebt gedaan of doet. Dan moet je je gaan bewijzen of laten zien dat je het goed kunt, en dat voelt voor mij vaak al als 1-0 achter staan. Ik hou van spelen maar win ook graag. Met complimenten uitdelen wordt het spelen vaak leuker is mijn ervaring.
Spelen.
Doe je mee deze week? Speel en geef dagelijks minimaal 3 compliment aan mensen om je heen, maakt niet uit of het je werk is of thuis. Het kan iets zijn in de trant van: wat heb je mooie schoenen aan! Of fijn dat je me even wilt helpen! Zoek wel iets dat je echt meent, aan ‘nep’ of doen alsof hebben we niks. Jij niet en de ontvanger ook niet.
Deel je ervaringen hier, en het voornaamste: speel en probeer dingen uit, je kunt er volgens mij niet echt de fout mee ingaan en als je deze spier eenmaal te pakken hebt, laat je hem niet meer snel los.
